Κόβω την κρυστάλλινη εικόνα
με ένα δρεπάνι του χρόνου
ζαλισμένο κυματιστό
βλέμμα πλαστικό του μαξιλαριού
πολύχρωμος χώρος μέσα στο κενό μου
κλειστός χρόνος μέσα στον ύπνο μου
ήρθες αυτή τη φορά
με μπλε ντυμένα χείλη
στο αναπότρεπτο απόγευμα
στη σάλα
κάτω στο χαλί
πάνω στο άτομο του άνθρακα
σε ψάχνω
δερμάτινη υφή
στο κέρινο γλυπτό μου
κι ήσουν από φωτιά
όλος καμένος
κι ήμουν από ζωή
όλη άδεια
το τρένο που έχασε τις ράγες του
και γυρίζει πίσω
το τρένο που ποτέ δεν έφυγε
άρα γιατί να γυρίσει πίσω
ξεκίνησε πάλι να τρέχει
σε κυκλική τροχιά γύρω απ' τον ήλιο
ξεκίνησε πάλι να βρέχει
ποιος ξέρει ποιο χρώμα
μένει να μου ξεβάψει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου