Κι αφού πια έχουν εκλείψει οι ευφάνταστες μέθοδοι αυτοκτονίας - κι όλο ακούμε στα νέα για αυτοπυροβολισμούς, απαγχονισμούς, χάπια και λοιπά -, έχω να καταθέσω την ταπεινή μου πρόταση στην αγαπητή κοινότητα των αναξιοπαθούντων:
Τώρα διαβάζω τα γραπτά σου
Ξυπνάω και σκίζω κάθε πρωί την ίδια φωτογραφία
Κάθε μέρα σε μικρότερα κομμάτια
Μέχρι να μείνει από σένα το μισό σου μάτι
Κι από εκείνη μια υποψία καλοκαιρινού φορέματος
Τη νύχτα φωνάζω τους αυτόχειρες φίλους μου και παίζουμε παζλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου