Είκοσι χρόνια το εξάσφαιρο στο πρώτο συρτάρι
για καλή τύχη.
Δέκα χρόνια το μολύβι, το χαρτί, στο δεύτερο.
Η λέξη, μίας μέρας νεογέννητη, επιπλέει
πάνω στα δρύινα νερά.
Είμαι μεγάλη πια για νεροπίστολα.
Μου το ανακοίνωσε ο πατέρας μου και μετά δεν ξαναμίλησε ποτέ για όπλα.
Είμαι μικρή ακόμα για ποιήματα.
Μου το ανακοίνωσε ο πατέρας μου και μετά μόνο μιλούσε για όπλα.
Ήλπιζε φαίνεται κι αυτός σε κάποιο μολυβένιο δυστύχημα
εφάμιλλο των βαλλιστικών.
Φυλάω, ακόμα, έναν γεμιστήρα κάτω απ' το μαξιλάρι για ασφάλεια:
άκρως επιτυχημένη ανταλλακτική συμφωνία με τη νεράιδα των δοντιών.
Για σένα που ερχόσουν τόσο συχνά δεν έλεγα τίποτα
γιατί ήσουν από βαμβάκι και όχι από μολύβι
και τα βαμβακερά δεν τα θέλαμε στο κρεβάτι μας
Τον γεμιστήρα που αντάλλαξα για το τελευταίο νεογιλό μου δόντι,
μια μέρα θα τον αδειάσω στο στρώμα μου.
Για ασφάλεια.
Να τιναχτούν πούπουλα και ελατήρια στον αέρα,
Να ξεχειλίσουν οι ραφές με κύματα λευκή γενειάδα,
Να γεμίσει το δωμάτιο αγανακτισμένα ακάρεα
και αερομεταφερόμενα μικρόβια.
Μαμά, μπαμπά
θέλω να πω συγγνώμη για τούτη την επέτειο
που τελικά σας έκανα δρύινα νερά,
που σας χαλάω τα έπιπλα,
που πια δεν έχω προίκα,
μόνο έναν γεμιστήρα κάτω απ' το μαξιλάρι,
αλλά κι αυτόν μια μέρα τον άδειασα στο στρώμα μου.
Είχε αρχίσει το εκμαγείο επικίνδυνα να μου μοιάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου