Εξώθερμη αντίδραση

Και να φανταστείς ότι ήμουν εγώ που ζήτησα πρώτη 

το δίκαιο μερίδιό μου στην τραγωδία 

ως απογόνου της οικογένειας των Ατρειδών, 

κι όχι παιχνίδια με φωτιές κι αποκαΐδια 

σα να πλαγιάζω με τον Προμηθέα 

χωρίς την ανάπλαση του ήπατος

χωρίς ήρωες σωτήρες 

παρά με την ηθική αυτοεκπλήρωση του ακάλεστου μαύρου καπνού

Και να φανταστείς ότι ήσουν εσύ που πρωτομίλησες για βροχές

και άφησες τεχνηέντως να αποκτήσω

ένα τσίμπημα κουνουπιού που το ξύνω μανιωδώς

μην τυχόν εκλείψει το μοναδικό τεκμήριο 

της επίσκεψής μου στον τελευταίο βόρειο υδροβιότοπο 

Και να φανταστείς ότι ο καιρός υπήρξε πάλι περισταλτικός της σφοδρής σου επιθυμίας 

ξεχειλίζοντας όλα τα βροχόμετρα στο ακριβές ανατολικό σημείο 

το απόγευμα της ύψιστης επικινδυνότητας 

Λοιπόν, μακριά από τα ξύλα, λέω εγώ 

Να σε προλάβω 

πριν αρχίσεις να οργανώνεις εμπρησμούς 

εκεί που έχω φυτέψει σπόρους

και με νερό από τη νότια πληγή μου έχω ποτίσει 

Flashback

Η απάντηση θα 'ναι δοσμένη σε όξινα φιλιά 

του κρασιού, της έξαψης,

της απόκοσμης φύσης μας

Των λέξεων το φράγμα σπάζοντας 

τινάζοντας γι' αυτήν και για όλες τις παρτίδες το ταμπλό 

Απείθαρχη στων κανόνων

τα πορτοκαλί και κόκκινα  

Η απάντηση θα 'ναι ερχόμενη κατά κύματα 

ραπίσματα στα κλειστά μας βλέφαρα

κινητική των τεκτονικών πλακών

των μήπως, των ενώ,

των άλλων υποτακτικών συνδέσμων

Η απάντηση θα 'ναι σταγόνες μελανιού

πυκνό βρόχινο σύννεφο να στάξει

να λερώσει την εξασκημένη σου γραμματική 

Θα 'ναι κάτι δάχτυλα πειρακτικά

που θα χειρίζονται επικίνδυνα

το καλοκουρδισμένο σου ρολόι 

Των λέξεων το ρήγμα σχίζοντας 

σηκώνοντας της παρθενίας τους το κάλυμμα 

Ανυπότακτη στις προσταγές του λόγου

οριστέα έννοια,

ες αεί αντιπαρατιθέμενη στη μετάφραση 

Δεν μπορούμε εμείς οι δυο

να παίζουμε με λέξεις

Εσύ τις έχεις κατοικίδιες 

Εγώ τις υπακούω 

Σαν απάντηση

Με τα χέρια οργώνεις τη μνήμη.

Τα ακονισμένα χέρια,

τα μόνα διαθέσιμα σύνεργα.

Την εύφλεκτή σου μνήμη,

τη μόνη έκταση που δεν κατέκαυσαν οι πυρκαγιές

κι ας ξεδιπλώνεται με τα λόγια

τα φύλλα 

τα κλαδιά 

κι όλα τα υπόλοιπα φυσικά στοιχεία που υψώνονται στον ουρανό 

Αύγουστος να θερίζουμε φθορές

κι ας ήταν πενιχρά τα μέσα της σποράς

Αφού το παιχνίδι με τους διακόπτες το ξέρεις από παλιά

κι αφού σου μάθανε από μικρό να λες

ότι το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν

Σε ρωτάω:

Την θλίψη σου τι μου ζητάς 

να αντιπαρέρχομαι;

Νομίζεις τη γλίτωσε όποιος κατείχε τη λήθη

με ανάσα πανικού 

με απόφαση παρμένη

ζωγραφικό ψευδοχαμόγελο

κι ένα τετράγωνο κρυφό του νου 

με καμπυλούμενα χείλη 

Και σε ρωτάω

- όχι - 

Σου λέω:

Τη θλίψη σου

μη μου ζητάς 

να αντιπαρέρχομαι. 

Μισοτελειωμένα

Είχαμε μείνει στο σημείο που η πίκρα έπεφτε σε μικρές νιφάδες 

Από κοντά ήταν μια άλλη ιστορία.

Όσο για εδώ, 

Σκαλίζω το σύμβολο στον ξαναμμένο αέρα 

Την έσχατη ελπίδα μου με κάποιο νόημα να εμψυχώσω 

Όσο για εδώ, 

Ψάχνω 

Τη γεύση των αγαπημένων σου φρούτων

σε ένα άδειο ράφι του σούπερ μάρκετ

Τα παιδικά σου σεντόνια

στις βιτρίνες των λευκών ειδών 

Σε ονομάζω 

Πρώτο κύτταρο

Πληγή

Αγάπη μου 

Αν ξανάρθω

Μην ξεχάσεις 

Είχαμε μείνει στο σημείο που η πίκρα έπεφτε σε μικρές νιφάδες

Και από εκεί θα σε παρακαλούσα να το πιάσουμε

Δεκαπενταύγουστος

"Καλή ανάρρωση"

ευχετήρια κάρτα 

εγκάρδιας συμπάθειας 
μετρημένης σε δυναμωτικές βιταμίνες 

και φιλικό τσιτ τσατ 

"Σιδερένια"

σαν τα τσιγκέλια του κρεοπωλείου 

- κρυσφήγετο υπέρ άνω πάσης υποψίας -

πριν το τραπέζι του Δεκαπενταύγουστου

Νοσώ επιτέλους από υπαρκτούς ιούς 

Στο συρρικνούμενο σπίτι 
Επιδεικνύοντας το γυμνό μου πορτρέτο 
στα κουφώματα και στις ηλεκτρικές συσκευές

Οι δωρητές παίρνουν μάτι 

περιμένοντας πεινασμένα 

το ψητό μου μπουτάκι να βγει από το φούρνο

Εξασθενημένο 

προδίδον σώμα

Όλο και κάποιος απ' αυτούς 

με σένα αύριο θα γελάει 

καθώς θα γλείφει λαίμαργα 

το τελευταίο κοκαλάκι

Μοιρασιά

Στην ορκισμένη αναμονή των καθυστερήσεων

με σώμα γυναίκας 

κοτσάνι και πέταλα 

τηλεσκοπικά μάτια 

με γυάλινους φακούς 

τις καμπυλότητές σου σμιλεύω

Όταν ήρθα ήταν αργά 

Σε πήρα από το χέρι κι ήταν αργά 

Κι αν ερχόμουν νωρίτερα 

θα 'πρεπε να 'ταν ένα άλλο χέρι

Κι αν αργούσα κι άλλο

πάντα θα 'πρεπε να 'ταν ένα άλλο χέρι 

Οι ουλές διακριτικές της προσπάθειας που δεν έκανες 

Τώρα το εσωτερικό της παλάμης σου κοσμούν βράχια

τέρατα 

ακραία καιρικά φαινόμενα 

Οι πληγές χαρακτηριστικές της υπομονής που δεν έκανα

Τώρα το εσωτερικό της παλάμης μου κοσμούν μάρμαρα  

στέφανα 

εγκεκριμένα φαρμακευτικά σκευάσματα 

Παραγέμισαν οι παλάμες μας πια και δεν κλείνουν

ούτε κουμπώνουν μεταξύ τους 

Έλα να μοιράσουμε τα χέρια απ' την αρχή

Ισότιμα

δύο - δύο

Τα χέρια, τα υπάρχοντά μας 

Ισότιμα

τέσσερα - μηδέν

Ανησυχία

Τα λόγια αιχμές της φοβέρας 

με τέχνη και με πείσμα

ακροβάτες της απομονωμένης σκεπής  

Απο μακριά ακίνητος φλοίσβος 

σχεδόν ακίνδυνος 

με τις προσεκτικές θωπείες του 

πάνω στο δέρμα του βότσαλου 

Κι αυτό το γιορτινό αστέρι 

που του ζήτησα να σε προσέχει 

διπλώθηκε σ' ένα παχύ φύλλο από σκοτάδι 

Τώρα ποιος ξέρει πού γυρίζεις 

Σε ποιο όνειρο να ξελογιάζεται 

το μέσα σου παιδί

Να 'χεις λίγο νερό δίπλα στον ύπνο σου;

Τώρα ποιος ξέρει αν θα 'χεις λίγο νερό δίπλα στον ύπνο σου

Ακολουθία

Όλα τα απολεσθέντα τρόπαια

Σκαλιά στην ανάβαση του νου 

Σειρά να παίρνουν τώρα

Τα απολιθωμένα χέρια 

Λάφυρα των άγουρων σωμάτων 

Σειρά να παίρνουν 

Οι μαξιλαροθήκες που φουσκώνουν ζεστό αίμα

Γέμισαν και ξεχειλίζουν ζεστό αίμα 

Στην αντανάκλαση του νερού καθρέφτη 

Το πρώτο πρόσωπο οικείο 

Το δεύτερο ασαφές 

Το τρίτο αγνώριστο 

Όλα εντάξει 

Η δέση και η λύση

Σειρά να παίρνουν τώρα 

διαδοχικά 

όμως αντίστροφα 

Σειρά να παίρνουν