Ημέρες βιβλίο
Ξημέρωμα
Δεκαεφτά λερωμένα πέπλα
και μέσα η νύφη
από άψητο πηλό
Καθένας μαθαίνει
να κοιμάται σε θέση ισορροπίας
με τον ιδιωτικό του εφιάλτη
(έστω κι αν φύσει ταλαντούμενος)
Δεκαοχτώ ωσμωτικές μεμβράνες
κι απ' έξω η νύχτα
από μανιασμένη δίψα
Μας πρόλαβαν
Τα παιδιά με τα κέρματα
Οι δάσκαλοι με τις κιμωλίες
Οι γυναίκες με την προσευχή
Κάνουν τόπο τα βουνά
να ανατείλει ένα κίτρινο τίποτα
Αλλά πιο πολύ
να γκρεμιστεί απ' τον ουρανό
το τελευταίο τεκμήριο ρομαντισμού
Κρυψώνα
Κάθε ντουλάπι λησμονιά και το αλάτι της πλημμύρας
Τις Κυριακές του άλλοτε τότε
Αβυσσινή
τη βουή των δαιμόνων
την αφέλεια των πρωτοπλάστων
την απτική ανάγκη των ακρωτηριασμένων
Συγκέντρωσα πολλά θέλγητρα
Οχύρωσα το κάστρο μου και στέφθηκα χρηστή εντός
Αφοσιώθηκα πιστά στην υπηρεσία της εικόνας
Ζωγράφισα πάνω μου ροζ και διάφορα μπεζ σχήματα
Άλλαξα η ίδια σχήματα:
δοκίμασα να γίνω γωνιώδης
μετά στρογγυλή
- και τα δύο επέφεραν εξίσου τρομακτικά αποτελέσματα -
Δοκίμασα ντυμένη και γυμνή
Δοκίμασα εμένα και άλλη
προσποιήτρια καλλιτεχνικής φύσης
κανονικοποιημένη έφηβη γρηγορούσα των ορμών
βιβλική ηρωίδα τελούσα εν πλήρη συγκινήσει
σε κάθε περίπτωση αποδεχόμενη ενδόμυχα μιαν ακόλουθο ασημαντότητα
Μόνο κατάφερα να πέσω κι εγώ
στην καταπακτή του αδηφάγου
να πάω στον πάτο του στομάχου του
Στάζει από πάνω το ταβάνι της κοιλιάς
και του οισοφάγου τα κατακάθια τρώω
Μόνο κατάφερα να κατασπαραγώ
αντί να προσφέρω
αντί να πατάξω
Και τώρα λέγομαι
Είμαι
Αβυσσινή
Περιληπτικά
Η ιστορία της μέρας μου
σύντομη
περιεκτική·
Ξύπνησα
Άφησα το ένα όνειρο
Καβάλησα το άλλο
Κάλεσα τα ίδια τηλέφωνα
Απάντησα στα ίδια τηλέφωνα
Συνάντησα τα οικεία μου αδέσποτα
Συναναστράφηκα τους γνωστούς αγνώστους
Αποστράφηκα τους αυτούς μου εαυτούς
Κατέβηκα απ' το άλλο όνειρο
σκαρφάλωσα στο πρώτο
Τώρα, λυπάμαι
Σας αφήνω
Έχω να κάνω
την καθημερινή μου εξάσκηση
στην ανάκληση
λεπτομερειών προσώπου
Κλωστοϋφαντουργία
Επιδερμική βοτανική
που φύονται απ' τους πόρους σου σπαρτά
Στο σώμα σου αναρριχητικά
Στο κεφάλι σου ποώδη
Κάτω, γύρω, χαμηλά
θύσανοι
Κοφτερά τα φυτά
τα κλαδιά τους
λίμες ακονισμένες που πάνω τους τρίβεται
σκόνη γίνεται η συστολή
Καρποφόρα τα φυτά
τα κλαδιά τους
στολίδια κρεμασμένα
χάντρες, κρύσταλλα, δροσιά
θερινής συγκομιδής
Με τέτοια πλούσια σοδειά
Εγώ που ξέρω από σπαρτά
Πεινώ το χώμα
Νυχτερινό
Μου πήρε όλη τη νύχτα
Δουλειά σκληρή με τα άκρα μου
του ιδρώτα σου η προσπέλαση
Η δια του στόματος προσέγγιση
εγχείρημα πολύ απαιτητικό
Να ανοίγω διάπλατα το σώμα μου
ερμητικά να κλείνω το δικό σου
(άθλος μυθικών προδιαγραφών)
Ώσπου κατάφερα στο τέλος
την εκπνοή σου με την εισπνοή μου να συγχρονίσω
Εσύ αεροσταγής
Εγώ απορροφητική
Βρήκα την πρώτη ανάσα
εκείνη που ’χα χάσει μετά τον τοκετό
την καθοριστική
Εύπλαστη
Εύθραυστη
Έχασα
Ξέχασα
θα ζήσω ή ζω;
Θαλάσσιο ταξίδι
επιπλέουν
Νησιά πάνω στον βόρειο τροπικό
Χιλιάδες μίλια μακριά
από τον ισημερινό στην κοιλιά μου
Τα όνειρα που βλέπω είναι τελείως τρελά:
Ταξιδεύεις·
Ξεκινάς, λέει, από τον αρκτικό πόλο
και φτάνεις κάθε φορά στον ανταρκτικό
χωρίς να με διασχίζεις
Μα όταν ξυπνάω το βράδυ
με τα μαλλιά μου ανακατεμένα
σα να με φυσούσε ούριος άνεμος
ή όταν νιώθω να με χτυπάει στο πρόσωπο ένα ξύλο βαρύ
σαν κουπί
ή να με βρέχει κάτω απ’ την ίσαλο γραμμή μου
κάτι που θα μπορούσε κανείς να το πει
θάλασσα
ή Μεσόγειο
ή Αργοσαρωνικό
Φουσκώνει η νύχτα τα πανιά της φαντασίας
Ξεχάστηκα να αλλάξω τα λευκά για μαύρα
Τόσο που κι η ίδια σχεδόν πίστεψα τη νίκη