Κρυψώνα

Δεν ξέρω πια πού να σε κρύψω 

Γέμισες το σπίτι 
Κάθε ντουλάπι λησμονιά και το αλάτι της πλημμύρας

Σ' όποιο κουτί κι αν άνοιξα

σκόρπιες λέξεις ή σκέτα γράμματα 

επαναλαμβανόμενα 

Πίσω από κάθε πόρτα μια δική σου σκιά 

Όλες καταγεγραμμένες

υπό διαφορετική γωνία προσπιπτουσών ακτίνων 

 - έτσι που η σύνθεσή τους ένα ολόφωτο ασκίαστο εσύ - 

Πίσω από κάθε τοίχο

τσόχα 

και πάλι τσόχα πίσω από κάθε πλήκτρο

Μέσα στα βιβλία μου και στους δίσκους σου 

Γύρω, στις γωνίες, στο ταβάνι και στο πάτωμα

Δεν ξέρω σου λέω 

Δεν ξέρω πια πού να σε κρύψω 

Μόνο εκεί λέω κρυψώνα 

που έχει η θάλασσα τάπα για να αδειάζει 

Σαν κοφτερό σχοινί 

να το τραβάς να με φέρνει κοντά σου 

πλωτή ενίοτε βυθισμένη