Τόσες κηλίδες στο λαιμό σου
επιπλέουν
Νησιά πάνω στον βόρειο τροπικό
Χιλιάδες μίλια μακριά
από τον ισημερινό στην κοιλιά μου
Τα όνειρα που βλέπω είναι τελείως τρελά:
Ταξιδεύεις·
Ξεκινάς, λέει, από τον αρκτικό πόλο
και φτάνεις κάθε φορά στον ανταρκτικό
χωρίς να με διασχίζεις
Μα όταν ξυπνάω το βράδυ
με τα μαλλιά μου ανακατεμένα
σα να με φυσούσε ούριος άνεμος
ή όταν νιώθω να με χτυπάει στο πρόσωπο ένα ξύλο βαρύ
σαν κουπί
ή να με βρέχει κάτω απ’ την ίσαλο γραμμή μου
κάτι που θα μπορούσε κανείς να το πει
θάλασσα
ή Μεσόγειο
ή Αργοσαρωνικό
Φουσκώνει η νύχτα τα πανιά της φαντασίας
Ξεχάστηκα να αλλάξω τα λευκά για μαύρα
Τόσο που κι η ίδια σχεδόν πίστεψα τη νίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου