Τα νηματώδη

Αυτό το κάτι που λείπει 

δεν το παρέσυρε η βροχή.

Δεν είναι η βρωμιά της λαϊκής του Σαββάτου

ούτε τα απόνερα της κυριακάτικης ψαριάς.

Είναι το γονίδιο στο εικοστό τρίτο χρωμόσωμα 

καρκίνωμα ή ομορφιά μου

Αυτό το κάτι που λείπει 

δεν το πήρε η παρέλαση.

Δεν είναι καταρράκτης από κάρβουνο.

Είναι τα μαλλιά μου που πέφτουν στο πάτωμα

θάρρος ή αλήθεια μου 

Να αφήσουμε τη γύρη για τις μέλισσες.

Τη μύτη να μη χώνουμε στα άνθη.

Τον πόνο κρύβω με σφιγμένα μπούτια.

Εσωτερική παραχώρηση

Ξεχρεώνω τη ρημαγμένη μου ανάγκη

με τον στροβιλισμό της σπασμένης φυγόκεντρου.

Να διαλυθούν καλύτερα μες στο σώμα μου τα αίματα,

να φτάσουν μέχρι τα νύχια των ποδιών.

Αφού δεν πήρα το λυγμό σου 

σύγκορμα,

τη φτέρη και τα τρία μετρημένα ψίχουλα τρυφερότητα,

αθάρρετα καθήμενη οκλαδόν σε ένα ερυθρόμορφο αγγείο. 

Να χωνευτούν καλύτερα μες στο αίμα μου τα σώματα 

Σου παραχωρώ τη θέση του ήπατος

από εδώ και μπρος σφιχτά να ζήσεις μέσα μου

Τα συνηρημένα

Τι να την κάνω την παλιά μου ευχή  

έτσι που χτυπήθηκε στο δοξαπατρί 

κι έχει ανάμεσα στα φρύδια στερεωμένο

έναν κατακόρυφο σταυρό

 

Τι να σε κάνω κι εσένα 

που κρύφτηκες πίσω από μια σχισμένη φτέρνα

κι έχεις στο στέρνο καρφωμένο

ένα κατακόρυφο κυκλάμινο

Αφήνεις πίσω σου θύματα φωνηεντόληκτα

Βρίσκω μπροστά μου τραύματα συνηρημένα

Πώς να τιμώ αφού τιμάω

κι αυτό είναι πιο τιμητικό;

Κι αφού λιμάζω στο πεινάω 

πώς να χορτάσω στο πεινώ; 

Μεταφύτευση

Ό,τι θυμάμαι είναι ένας κόκκος άμμου στη ματωμένη ακτή,

η πυκνοτάτη συσσώρευση από πουλιά στην κορνίζα-τεκμήριο αθωότητας,

το κόκκινο χαρακτικό και ένα μπλε κομμάτι χοντρό πουκάμισο, 

αντικριστά της καρδιάς. 

Δε χρειάζεται να μιλάω πια με σένα. 

Με τα καρό σου και τα παιχνίδια σου θα μιλάω.  

Όταν μεγαλώσεις και δε χωράς πια στην κορνίζα θα γίνω κάδρο.

Όταν μεγαλώσεις να με φυτέψεις στο χώμα 

γιατί δε θα χωράω πια στη γλάστρα. 

Όσο για το πότισμα, ένα είναι σίγουρο: 

του χρόνου οι κωπηλάτες θα πνίγονται σε μια κουταλιά της σούπας αλατόνερο.

Οκτώ

Τα κατάφερα. 

Πιστεύω τους μύθους του Αισώπου 

και κυρίως αυτούς με τους λύκους και τις αλεπούδες 

Ψάχνω στις φλέβες ενός κίτρινου φύλλου 

το ξένο τοπίο

και το βλέμμα επιστρέφει άγγιγμα καρφί 

Εσύ κι όλη η χλωρίδα κι όλη η πανίδα στα πόδια σου 

των δακρύων της ιερής εικόνας αναχώματα

Μετράω πουλιά, αστέρια, πρόβατα 

ένα χάδι στο στήθος μου πολύ πιστευτό 

Τι κατάφερα; 

χειροπέδες βραχιόλια δένουν τον λεπτό καρπό μου με το μίσχο σου

Σε μετράω στα πεσμένα δέντρα 

στα κλαίοντα πλάσματα του Θεού 

ένας δορυφόρος της γης σχεδόν σάρκινος 

Τα καταφέραμε 

να μην ξέρουμε 

προς τα πού πέφτει ο ήλιος 

προς τα μέσα ή προς τα έξω 

προς τα πού γέρνει το θέρος

προς το πριν ή το μετά 

Τι καταφέραμε

Αύριο θα ανοίξω το παράθυρο να δω με τα μάτια μου το περιβόητο φθινόπωρο 

Εκλογές

Ψηφίζω να πεθαίνουμε διά βίου

Tattoo

Να 'σαι περήφανος για μένα 

που τόσο εύκολα ξεφορτώνομαι τη θνητότητα 

με ριπές κόκκινης ακτινοβολίας 

όπως το ζήτησες 

και που στην βαρβαρότητα των σκίτσων σου γυρίζω και το άλλο μάγουλο 

Να 'σαι περήφανος 

που σιγά σιγά ξεριζώνω τις ορμόνες μου

με συμπληρωμένο το δελτίο του πόνου  

όταν φυτρώνουν πάνω μου κλώνοι από καμμένα δέντρα 

και που στην μεταστατική σου αναισθησία 

δε σηκώνω λευκή σημαία  

Όμως σήμερα 

αποτυπώνω τη διπλή μου φυσιογνωμία με περίγραμμα από ανεξίτηλο μελάνι

Να δω πώς θα πλησιάζεις το πλευρό μου,

τώρα που θα 'ναι κάτι παραπάνω από πλευρό.

Τι μήκους κύματος φως παραδεισένιο από τα μάτια σου θα ρίχνεις,

τώρα που το φάσμα συχνοτήτων περιορίστηκε σε δύο τιμές.

Να δω πώς θα πλαστείς απ' το πλευρό μου,

τώρα που θα 'σαι κάτι παραπάνω από Αδάμ

τώρα που θα 'μαι κάτι λιγότερο από Εύα