Ό,τι θυμάμαι είναι ένας κόκκος άμμου στη ματωμένη ακτή,
η πυκνοτάτη συσσώρευση από πουλιά στην κορνίζα-τεκμήριο αθωότητας,
το κόκκινο χαρακτικό και ένα μπλε κομμάτι χοντρό πουκάμισο,
αντικριστά της καρδιάς.
Δε χρειάζεται να μιλάω πια με σένα.
Με τα καρό σου και τα παιχνίδια σου θα μιλάω.
Όταν μεγαλώσεις και δε χωράς πια στην κορνίζα θα γίνω κάδρο.
Όταν μεγαλώσεις να με φυτέψεις στο χώμα
γιατί δε θα χωράω πια στη γλάστρα.
Όσο για το πότισμα, ένα είναι σίγουρο:
του χρόνου οι κωπηλάτες θα πνίγονται σε μια κουταλιά της σούπας αλατόνερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου