Με τα χέρια οργώνεις τη μνήμη.
Τα ακονισμένα χέρια,
τα μόνα διαθέσιμα σύνεργα.
Την εύφλεκτή σου μνήμη,
τη μόνη έκταση που δεν κατέκαυσαν οι πυρκαγιές
κι ας ξεδιπλώνεται με τα λόγια
τα φύλλα
τα κλαδιά
κι όλα τα υπόλοιπα φυσικά στοιχεία που υψώνονται στον ουρανό
Αύγουστος να θερίζουμε φθορές
κι ας ήταν πενιχρά τα μέσα της σποράς
Αφού το παιχνίδι με τους διακόπτες το ξέρεις από παλιά
κι αφού σου μάθανε από μικρό να λες
ότι το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν
Σε ρωτάω:
Την θλίψη σου τι μου ζητάς
να αντιπαρέρχομαι;
Νομίζεις τη γλίτωσε όποιος κατείχε τη λήθη
με ανάσα πανικού
με απόφαση παρμένη
ζωγραφικό ψευδοχαμόγελο
κι ένα τετράγωνο κρυφό του νου
με καμπυλούμενα χείλη
Και σε ρωτάω
- όχι -
Σου λέω:
Τη θλίψη σου
μη μου ζητάς
να αντιπαρέρχομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου