Η ομορφιά

Την ομορφιά που βλέπω εγώ την αποδίδεις στο χαλασμένο οπτικό μου νεύρο

Την ομορφιά που μιλάω τη χρεώνεις στην τσακισμένη μου γλώσσα

Δικάζομαι για το άγγιγμα του Μίδα 

για το χρυσάφι που βρήκα έτοιμο

Εμπρός λοιπόν

Προσποιήσου την παρακμή σου 

Συνέχισε να διαπρέπεις στις προσομοιώσεις πρόωρου θανάτου 

Πείσε το κοινό για την ανεπιστρεπτί σου σήψη 

Στήσε την παράσταση 

το κύκνειο άσμα σου 

Εγώ είδα την ομορφιά και δεν μπορώ να την ξε-δω

Κράτησα στα χέρια μου την ομορφιά και δε γίνεται να την ξε-κρατήσω 

Περιχαρακωμένη πρωταρχική μνήμη 

Σείστρο του ονείρου 

Κλείστρο του τρίτου ματιού 

Την αλήθεια

ακραιφνώς

Ποια μέθη τρομερή τρύπησε, άνοιξε και κύλησε στη φλέβα;

Με ποιον τρελλό παλμό να διοχετεύσω τόσο αίμα εκτός έδρας; 

Αυτά κι άλλα πολλά ασύλληπτα ερωτήματα αναπάντητα. 

Και ένα ρητορικό:

Ποια μεγαλύτερη ευτυχία απ' το να υπηρετώ τον θρίαμβο του ναρκισσισμού σου;