Σονέτο

Φθινόπωρο, χειμώνα, καλοκαίρι

η νύχτα πια το φως της έχει χάσει

κι απ' το λευκό λαιμό σου έχεις περάσει

σχοινί για να φοράς το τρύπιο αστέρι 

Σκοτείνιασε από χθες το μεσημέρι·

ποιο πλάσμα ζωντανό να σε χορτάσει 

που ρούφηξες το φως σ' όλη την πλάση 

και το κρεμάς στο στήθος σα μαχαίρι;

Μαραίνουν τα φυτά, πέφτουν τα φύλλα  

Λυγίζει ακόμα το ψηλό χορτάρι

και τα λουλούδια λιώνουν στο παρτέρι

Δεμένο στο λαιμό το φως σου φύλα

Να δούμε τώρα πια χωρίς φεγγάρι 

το αύριο για μένα τι θα φέρει