κι ας μην είσαι εσύ.
Είναι εδώ τα χέρια σου.
Λύνουν γρίφους.
Στην ανάσα του ύπνου σου
μια ακονισμένη αιχμή
μια λεπίδα που σκίζει στα δύο τον χρόνο.
Ειναι εδω και ψάχνει να βρει γη το σκουλήκι
νωπό χώμα το χτισμένο κυπαρίσσι
την αληθινή στεριά
Στο χείλος του δρόμου
Στα γκρεμισμένα κύματα
Στη μέση του λαιμού σου
Κι εγώ εκεί στη μέση του λαιμού σου.
Μια αμάσητη μπουκιά
ένας κόμπος
ένας αναδυόμενος παλμός
το ξεσηκωμένο πλήθος
Το βράδυ θα γίνω κοντεσσα Εστερχάζυ κι εσύ κύριος Νολλ.
Θα φάμε μακαρόνια με κιμά.
Μετά το δείπνο θα πω την προσευχή
Κίνδυνα ρόδινα αντίο μιας μέρας
Λίγο πιο σιγά, θα πεις, δεν ακούω
Λίγο πιο σιγά θα το πω
ψιθυριστά
για να σε φτάσω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου